◄ ဒဏ္ ►
ခင္ပြန္းသည္ေတြက
တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့
ဇနီးသည္ေတြရဲ႕ အသံေတြကို
နားထဲမွာ ခုထိ
စူးစူးနစ္နစ္ ၾကား ၾကားေနတုန္း …။
.
ဇနီးသည္ေတြက
သားအတြက္၊ သမီးအတြက္၊ ဇနီးအတြက္ စြန္႔စားရင္း
မိသားစုအသက္ကို
သူ႔အသက္နဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္သြားသူ
ခင္ပြန္းသည္ေတြကို ခုထိ
နင့္နင့္သည္းသည္း အမွတ္ရ ရေနတုန္း …။
.
``အေမေရ …သား..ေၾကာက္တယ္´´
``အေဖေရ …သမီးကို ..ကယ္ပါဦး´´
ၾကားသာ ၾကားလိုက္၊ ဘာမွ လုပ္ေပးခြင့္မရလိုက္တဲ့
အဲဒီအသံေတြ အမိအဖတို႔နားထဲ ခုထိ
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ တိုး တိုး၀င္လာတုန္း….။
.
ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းကို မေရာက္ေတာ့မယ့္
အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုနဲ႕ လြယ္အိတ္ႏြမ္းေလးေတြကို
ေပြ႕ ေပြ႕ၿပီး ``သားေရ …ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ၿပီေလ´´
``သမီးေရ … သမီးေလးေရ ´´လို႔
ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ငို ငိုေနရတုန္း …။
.
ဒါပဲလား …အမွတ္တရဆိုတာ
ဇနီးသည္ ၿငိက်န္ခဲ့တဲ့ တဘက္ေဟာင္းေလးက
တစ္သက္တာ အမွတ္တရတဲ့လား။
.
ေရာ့.. မင္းတို႔ သားအမိေတြ ၿမဲၿမဲတြယ္ထား ဆိုတဲ့
ပလပ္စတစ္ပံုးေဟာင္းေလးကေရာ
ခင္ပြန္းသည္ ကိုယ္စားတဲ့လား။
.
မိဖမဲ့ သားေတြ
သားသမီးမဲ့သြားတဲ့ မိဘေတြ
ေသလို႔ ေသသြားၾကရတဲ့သူေတြ
မေသပဲ ေသသြားၾကရသူေတြ
ခ်ီပိုးယုယရမယ့္သူ မရွိေတာ့တဲ့ အဘိုးေတြ
သူတို႔ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့တဲ့ အဘြားေတြ
ေတြ ….
ေတြ….
ေတြ ….
သူတို႕ …သူတို႔ ေတြရဲ႕
အမွတ္တရေတြမွာ
(မဟုတ္ဘူး)
အမွတ္ထင္ထင္ ဒဏ္ရာေတြမွာ
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြ ခုထိ
စီး စီးက်ေနတုန္း…။ ။
ကိုၾကည္ႏိုင္
No comments:
Post a Comment